Top 290 Monne
‘Hoe komt een beestje aan zijn naam?’ Ik heb de liefde voor de watersport niet van huis uit meegekregen. Die kwam pas toen mijn dochter Anja met haar vriend een zeilboot kocht: een Challenger, een snelle zeiler. Ik voer weleens mee. Leuk, maar ik voelde me een lulletje lampenkatoen omdat ik geen benul van zeilen had.
Ik kocht een verwaarloosde hechthouten Top, een open boot van acht bij twee meter, met gaffeltuig en ophaalbaar midzwaard en roerblad, die bij VZOD lag en die door mijn vriend Tom Rubingh was gebouwd voor zijn zoon Monne. Een opknappertje. Ik bemachtigde een originele bouwtekening bij de technische dienst van de Top-klasse-organisatie in Heiligerlee, waar ik met al mijn technische vragen terecht kon. Dus ik kon aan de slag.
Er was wel een kleine misrekening. Tom was een uitstekende timmerman, maar een goede timmerman is nog geen scheepstimmerman. De bodem bestond uit meerdere delen en de aansluiting van de bodemplaten was niet comme il faut. En water is dun. En mijn kennis van de scheepsbouw was natuurlijk helemaal nul komma nul. Toch is het mij gelukt om met nieuw ingezette bodemstukken een ‘zeewaardig’ schip te maken, dacht ik. Maar toen ik het te water liet bleek de zwaardkast te lekken en liep het trotse jacht toch vol. Ik ben aan de slag gegaan met Sikaflex en heb daarmee het lek boven water gekregen. ‘Wat niet weet wat niet deert, het zat toch onder de buikdenning’. Ieder jaar als ik de Monne te water liet was het weer spannend, maar vijf jaar lang lukte het mij om hem, met kunst- en vliegwerk en een hoop Sikaflex, droog te houden. Aan het begin van de zomer bracht ik de boot over water naar mijn uitvalbasis wsv De Put aan het Haringvliet en ik voer er jarenlang mee door heel Nederland. Door alle inzetstukken in de gerepareerde gaten was de bodem wel bijna dubbel zo dik geworden. Onderdeks leek het naamloze schip meer op Pantzerkreuzer Potemkin dan op een sierlijk jachtje.
In 2005 was de tijd rijp voor een nieuw schip. Welke naam? Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het is mijn vriend Tom niet goed vergaan. Als geroutineerde valschermspringer maakte hij een slechte landing waarbij hij een voet brak. Bij nader inzien bleek dat hij geen landingsfout had gemaakt maar dat hij in de lucht waarschijnlijk een black-out had gekregen. Bij neurologisch onderzoek bleek dat hij sowieso nooit geschikt was geweest voor deze sport. Na enige tijd kreeg hij een zware hersenbloeding en belandde verlamd in een rolstoel en tenslotte in Schiebroek in een verzorgingshuis, waar hij is overleden.
Ter herinnering aan Tom heb ik mijn nieuwe boot weer Monne genoemd.
Jan Wagner, 2025
